‘Ach, ze wordt nu gewoon kapot geneukt.
Dat is haar eigen keuze’

“Om te beginnen: elk mens heeft liefde, aandacht, geborgenheid, veiligheid en respect nodig. Niemand uitgezonderd. Meisjes die misbruikt zijn des te meer. Maar veel van deze meiden blijft ervan verstoken.”
ZoekJeMee spreekt met Amanda, de moeder van Kylie, een jonge meid van zestien jaar. En Loverboy-slachtoffer.

Kylie is twaalf jaar als ze haar eerste vriendje krijgt. Een ongezonde relatie, zo blijkt later. Met deze jongen, ouder dan Kylie en die ze kent van school, heeft ze voor het eerst seks. Het was geen fijne ervaring. Het doet pijn en ze bloedt. De jongen veegt haar bloed op met een tissue, die hij vervolgens in zijn portemonnee bewaart. “Nu ben je voor altijd van mij”, zegt hij.

Op school

Op school wordt Kylie gepest. Ze wordt uitgescholden voor ‘hoer’, omdat ze het bed deelde met een jongen. Het gaat slecht met Kylie en haar ouders merken dat er iets niet goed zit. Uiteindelijk biecht ze haar verhaal op. De ouders doen samen met haar aangifte bij de politie en zoeken hulp. Maar het pesten op school houdt niet op. Kylie wordt onzekerder over zichzelf, dat uiteindelijk verzandt in een minderwaardigheidscomplex. Dan komt Kylie op een dag in de stad een andere jongen tegen. Hij is lief voor haar, geeft haar complimentjes en laat haar opbloeien. Maar langzaam verandert deze jongen. Kylie moet seks hebben met zijn vrienden. En met nog meer anderen. Kylie is in handen gevallen van een Loverboy.

Gesloten instelling

Een paar jaar later is Kylie voor het leven getraumatiseerd. Na vele (groeps)verkrachtingen, mishandelingen, lichamelijk en geestelijk misbruik, zal ze zonder gespecialiseerde hulp nooit meer zichzelf kunnen zijn. Ze wordt voor de eerste keer opgenomen in een instelling. Gesloten setting, om haar veilig te laten zijn. Nu is ze drie instellingen en twee jaar verder. Nog steeds is de gespecialiseerde hulp niet op gang gekomen. Kylie is na drie jaar een vele malen zwaarder getraumatiseerd meisje van inmiddels zestien jaar oud. “Het maakt niet meer uit mam, ik word prostituee. Dat is het enige wat ik kan”, zegt ze tegen haar moeder.

“Meiden als mijn dochter worden gek in een instelling”, zegt Amanda tegen ons. “Het is daar een afschuwelijk klimaat. Vanuit een kantoortje wordt er toezicht gehouden op de meiden, die de hele dag op de bank hangen. Ze kijken t.v., en niet de programma’s waar ze beter van worden. Denk aan seksprogramma’s en Prison Break. Niemand van de begeleiding zit erbij. Soms breken er bitch-fights uit en geloof me, dat gaat er niet zachtzinnig aan toe. Schoppen, slaan, bijten en krabben. Tot bloedens toe. Dan pas springt de leiding tussenbeide en worden alle meiden naar hun kamer gestuurd. Of soms letterlijk gesleurd, aan hun haren een betonnen trap op. Ik heb verhalen gehoord waarbij ik dacht: ‘deze persoon kickt erop zijn of haar macht te laten zien’.”

Regelmatig vermist

Kylie is verschillende keren uit instellingen weggelopen. Dan werd ze als vermist opgegeven bij de politie. Rechercheurs hebben haar na onderzoek steeds weer teruggevonden. Altijd in onveilige situaties, waar ze weer zwaar misbruikt werd door mannen. Maar Kylie voelt het niet meer als ze verkracht wordt. Ze kan zich geestelijk afsluiten, zodat ze de pijn niet meer voelt.

“Waarom loopt ze weg, terwijl ze weet dat ze terug gaat naar het verschrikkelijke misbruik?”, vraag ik aan Amanda.
“Deze meiden voelen zich niet veilig in de instelling. Hulp blijft alsmaar uit en er wordt niet gewerkt aan hun psychische problemen. In plaats daarvan is er sprake van een ander soort misbruik; ze worden uitgescholden, en soms zijn er mannelijke personeelsleden die seksueel getinte opmerkingen naar ze maken: ‘Heb je wel een behaatje aan vandaag? Wat voor één is het?’.”

Ook heeft Kylie meegemaakt hoe er door begeleiding in de instelling over weggelopen meisjes wordt gesproken. Zo zei een begeleider over een vriendin van Kylie die weggelopen was tegen de groep: ‘Ach, ze wordt nu gewoon kapot geneukt. Dat is haar eigen keuze.’

Daders en slachtoffers bij elkaar

De meisjes in de instellingen gaan overdag naar school. Op het terrein is een school aanwezig, waar de jongens en meisjes gemengd de lessen volgen. Ook dit geeft volgens Amanda daardoor een onveilig gevoel: “De jongens die in de instelling wonen, zitten daar niet voor een ingegroeide teennagel. Ze hebben allemaal grote problemen en in veel gevallen heel wat op hun kerfstok.”
Jonge daders en slachtoffers zitten hier samen op één school.

ZoekJeMee komt te weten dat een meisje op deze school op het toilet met een jongen onder bedreiging seks moest hebben. Ze is doodsbang van deze jongen, maar moet hem dagelijks onder ogen komen. Ze durft ook niets tegen de leiding te zeggen, omdat ze weet dat deze jongen slechte vrienden heeft. Als ze met verlof mag, weet hij waar ze heen gaat en bij wie ze is. Het is een koud kunstje om zijn vrienden hierover in te lichten, met alle gevolgen van dien.

Vertrouwen

“Wat mij is opgevallen de afgelopen 2 jaar, is dat er ontzettend veel wisseling van personeel is geweest”, vervolgt Amanda. “Dit onder de groepsleiders, maar ook onder de psychologen en psychiaters. Mocht Kylie eindelijk eens een mentor of therapeut hebben met wie het klikte, tja, dan was deze persoon vaak binnen enkele weken of maanden weg, en zo moest ze keer op keer opnieuw beginnen met het vertellen van haar verhaal. Na een aantal keren deed ze dat dus niet meer. Steeds vol goede moed begonnen, vervolgens wordt het proces afgebroken. Een langdurige vertrouwensband kon niet opgebouwd worden, terwijl ‘vertrouwen‘ krijgen een sleutelwoord is bij deze meiden.”

Ook Amanda geeft volmondig toe dat er ook goede hulpverleners in de gesloten instellingen werken. Maar ze is niet gerust op de toekomst. “Ik ken verschillende goede hulpverleners, met hart voor deze meiden en met verstand van hun vak, maar die gefrustreerd ontslag nemen. Ze willen de verantwoordelijkheid voor deze doelgroep niet meer dragen. Nee, ze kúnnen dat niet meer…”

De namen in het bovenstaande artikel zijn gefingeerd.

© 2014  Stichting ZoekJeMee

Nawoord: Stichting ZoekJeMee zet zich in voor meisjes die vermist geraakt zijn vanuit een gesloten instelling en het slachtoffer zijn van ‘Loverboys’ (lees: mensenhandelaren). Dit doen we door in samenwerking met partners veilige opvang te vinden, waar met deze meisjes gewerkt wordt aan herstel.